Minęło dziesięć lat odkąd skończyłam liceum. Niedawno spotkałam koleżankę z dawnej klasy, przez chwilę porozmawiałyśmy i zdecydowałyśmy, że zorganizujemy spotkanie absolwentów. Tak, będzie przy tym trochę zachodu: trzeba znaleźć kontakty do wszystkich kolegów z klasy, uzgodnić datę uroczystości, zamówić restaurację, wybrać menu, no i wreszcie uczcić dziesiątą rocznicę dorosłego życia.
Czas leciał szybko, razem z Iwoną szybko uwinęłyśmy się ze wszystkimi sprawami organizacyjnymi. O dziwo, nikt nie narzekał, że mu coś nie pasuje, wszyscy od razu zaaprobowali nasz pomysł.
Wreszcie nadszedł długo oczekiwany dzień klasowego spotkania. Wszyscy byli elegancko ubrani, dziewczyny ze zrobionymi fryzurami i makijażem – tacy byliśmy dorośli, że aż nie do poznania. Kiedy staliśmy jeszcze na zewnątrz, czekając, aż wszyscy przyjdą, podeszła do nas piękna, pełna wdzięku, atrakcyjna blondynka. Na początku nikt nie mógł jej rozpoznać, a kilka minut później, kiedy powiedziała, że ma na imię Daria, wszystkich dosłownie zatkało.
To była ta dziewczyna z klasy, z której wszyscy się śmiali: gruba, brzydka, ze śmieszną fryzurą. A teraz – to była piękność wprost z okładek najlepszych magazynów mody.
Daria sama przerwała tę nagłą ciszę, mówiąc: „Muszę wam podziękować! Gdybyście wtedy się ze mnie nie nabijali, nie byłabym taka, jak jestem teraz i nie miałabym tego wszystkiego, co mam: udanej kariery z wysoką pensją, dobrego samochodu, rodziny i całej tej otoczki. I chociaż zmieniłam się z wyglądu, w środku wciąż jestem tą samą pozytywną osobą, która wszystko doprowadza do końca i nigdy się nie poddaje”.
Po tym, co powiedziała, zaczęłam się zastanawiać, czy wygląd naprawdę odgrywa w życiu taką ważną rolę. Czy porządny człowiek nie może być: za gruby albo za chudy, za wysoki albo za niski… A w ogóle, skąd się wzięły ideały piękna i czy trzeba koniecznie się ich trzymać…?
