Nasze relacje z matką nie były, delikatnie mówiąc, najlepsze. Ojciec odszedł od nas, gdy miałam dwa latka. Od tego czasu matka ciągle szukała nowego męża. Pamiętam wszystkich jej wielbicieli, jak przychodzili do nas i dawali mi słodycze. Byłam jej główną przeszkodą w poszukiwaniu nowej miłości. Pewnie dlatego była na mnie obrażona i w związku z tym poświęcała mi mało czasu i uwagi. Czasami mężczyźni, kiedy się o mnie dowiadywali, po prostu uciekali. Bo komu potrzebna jest kobieta z takim dodatkiem?
Dlatego kiedy skończyłam osiemnaście lat, natychmiast wyprowadziłam się z domu. Wkrótce poślubiłam wspaniałego faceta. Wzięliśmy mieszkanie na kredyt i cieszyliśmy się sobą. Mama długo nie przypominała sobie o mnie, nawet nie dzwoniła. Ja też nie chciałam utrzymywać kontaktu z kimś, kto nie chciał wychowywać swojej jedynej córki. Nie zaprosiliśmy jej nawet na nasz ślub, musiałam wtedy skłamać, że jest chora.
Pewnego dnia, kiedy wróciłam z pracy, usłyszałam jakieś głosy w kuchni. Nie spodziewaliśmy się gości, więc nie wiedziałam, kto to może być. Okazało się, że to moja mama – postanowiła zatrzymać się u nas na jakiś czas. Pomyślałam, że może chce mnie przeprosić za wszystko, co się wydarzyło w naszym życiu. Tymczasem rozmawiała z moim mężem, który był zakłopotany tą niespodziewaną wizytą. Ale to nie była najgorsza rzecz, jakiej mogliśmy się po niej spodziewać.
Kiedy nie było mnie w domu, matka przeglądała moje ubrania i inne rzeczy. Wybierała sobie to, co jej się spodobało. W kuchni znalazła półkę z produktami, które przysyłała nam mama męża z zagranicy i zajadała się tym, co my trzymaliśmy na specjalne okazje. W salonie stał alkohol, który dostaliśmy od znajomych na urodziny, ale niektóre butelki też były otwarte. Na moje uwagi matka odpowiadała, że przecież pracuję i mogę sobie wszystko kupić. To mnie naprawdę wyprowadzało z równowagi. A później jeszcze powiedziała, że powinnam jej się jakoś odwdzięczyć za opiekę nade mną w dzieciństwie. Na przykład oddać jej moje koszulki i bluzki, a najlepiej, dołożyć jeszcze do tego trochę pieniędzy. Tylko, że ja nie miałam jej za co dziękować. Wszystko, co osiągnęłam w życiu, nie było dzięki niej, tylko wbrew niej. Skończyło się tak, że wyrzuciłam ją za drzwi i kazałam nigdy nie wracać.
Zanim zeszła na parter, mama na cały blok krzyczała, że jestem niewdzięczną córką. Teraz sąsiedzi na pewno będą mieli o kim plotkować.
Mój mąż był zszokowany moim zachowaniem. Opowiedziałam mu więc o tym, jak wyglądało moje dzieciństwo. Nie rozumiał mnie, bo wychował się w silnej i kochającej rodzinie. Ale i tak mnie wspierał.
Wiele osób może powiedzieć, że zrobiłam źle. Ale nie mogłam wybaczyć mojej matce.
