— Wujku, proszę… weź moją siostrę. Jest bardzo głodna…
To ciche, pełne rozpaczy wołanie, przebijające się przez hałas ulicy, zaskoczyło Igora Levshina. Spieszył się — nie, dosłownie pędził, jakby ścigany przez niewidzialnego wroga. Czas naglił: miliony dolarów zależały od jednej decyzji, którą musieli podjąć właśnie dzisiaj na spotkaniu. Odkąd odeszła Rita – jego żona, jego światło, jego oparcie – praca stała się jedynym sensem, jaki pozostał w jego życiu.
Ale ten głos…
Igor odwrócił się.
Przed nim stało dziecko w wieku około siedmiu lat. Chudy, rozczochrany, ze łzami w oczach. W rękach trzymał mały zawiniątko, z którego wystawała twarz malucha. Dziewczynka owinięta starym, wytartym kocem, cicho płakała, a chłopiec przytulał ją do siebie, jakby był dla niej jedyną ochroną w tym obojętnym świecie.
Igor zawahał się. Wiedział, że nie można tracić czasu, trzeba iść. Ale coś w spojrzeniu dziecka lub w brzmieniu tego prostego „proszę” poruszyło głęboko ukrytą część jego duszy.
— Gdzie jest mama? — zapytał łagodnie, siadając obok dziecka.
— Obiecała, że wróci… ale już dwa dni jej nie ma. Czekam na nią tutaj, może nagle przyjdzie — głos chłopca drżał, a wraz z nim jego ręka.
Nazywał się Maksym. Dziewczynka miała na imię Taisija. Zostali zupełnie sami. Żadnej wiadomości, żadnych wyjaśnień — tylko nadzieja, której siedmioletni chłopiec trzymał się jak tonący brzytwy.
Igor zaproponował, że kupi jedzenie, wezwie policję, powiadomi służby socjalne. Ale na wzmiankę o policji Maksym wzdrygnął się i szepnął z bólem:
— Proszę, nie zabierajcie nas. Zabiorą Taisję…
W tym momencie Igor zrozumiał, że nie może po prostu odejść.
W najbliższej kawiarni Maksym jadł łapczywie, a Igor ostrożnie podawał Taisii mieszankę kupioną w pobliskiej aptece. Coś w nim zaczęło się budzić — coś, co od dawna leżało pod zimną skorupą.
Zadzwonił do asystenta:
— Odwołaj wszystkie spotkania. Dzisiaj i jutro też.
Po chwili przyjechała policja – Gerasimow i Naumowa. Zwykłe pytania, standardowe procedury. Maksym kurczowo ścisnął dłoń Igora:
– Nie oddacie nas do schroniska, prawda?
Igor sam nie spodziewał się tych słów:
– Nie oddam. Obiecuję.
Na posterunku rozpoczęły się formalności. Do sprawy włączyła się Larisa Pietrowna – stara przyjaciółka i doświadczona pracownica socjalna. Dzięki niej wszystko załatwiono szybko – tymczasowa opieka.
– Tylko do czasu, aż znajdą mamę – powtarzał Igor, raczej do siebie. – Tylko tymczasowo.
Zawiózł dzieci do domu. W samochodzie panowała cisza jak w grobie. Maksym mocno trzymał siostrę, nie zadając żadnych pytań, tylko szepcząc jej coś czułego, uspokajającego, rodzinnego.
Mieszkanie Igora przywitało ich przestronnością, miękkimi dywanami i panoramicznymi oknami, z których rozciągał się widok na całe miasto. Dla Maksyma było to jak bajka — jego życie nigdy nie znało takiego ciepła i przytulności.
Sam Igor czuł się zagubiony. Nie miał pojęcia o mieszankach dla dzieci, pieluchach i porządku dnia. Potykał się o pieluchy, zapominał, kiedy karmić, kiedy kłaść spać.
Ale Maksym był blisko. Cichy, uważny, spięty. Obserwował Igora jak nieznajomego, który może zniknąć w każdej chwili. Ale jednocześnie pomagał — delikatnie kołysał siostrę, nucąc kołysanki, troskliwie kładł ją do łóżeczka, tak jak potrafią tylko ci, którzy robili to wiele razy wcześniej.
Pewnego wieczoru Taisia nie mogła zasnąć. Płakała i wierciła się niespokojnie w łóżeczku. Wtedy Maksym podszedł do niej, delikatnie wziął ją na ręce i zaczął cicho nucić. Po kilku minutach dziewczynka spała już spokojnie.
— Tak świetnie potrafisz ją uspokoić — powiedział Igor, obserwując to z ciepłem w sercu.
— Trzeba było się nauczyć — odpowiedział po prostu chłopiec. Bez urazy, bez narzekania — jak fakt życia.
W tym momencie zadzwonił telefon. Dzwoniła Larisa Pietrowna.
— Znaleźliśmy ich mamę. Żyje, ale obecnie przechodzi rehabilitację — uzależnienie od narkotyków, stan jest poważny. Jeśli przejdzie leczenie i udowodni, że może opiekować się dziećmi, zostaną jej zwrócone. W przeciwnym razie — opiekę przejmie państwo. Albo… ty.
Igor zamilkł. Coś ścisnęło mu serce.
— Możesz oficjalnie zostać ich opiekunem. Albo nawet adoptować je. Jeśli naprawdę tego chcesz.
Nie był pewien, czy jest gotowy zostać ojcem. Ale jedno wiedział na pewno: nie chce stracić tych dzieci.
Tego wieczoru Maksym siedział w kącie salonu i starannie rysował ołówkiem.
— Co teraz z nami będzie? — zapytał, nie odrywając wzroku od kartki. Ale w jego głosie dało się wyczuć wszystko — strach, ból, nadzieję i obawę, że znów zostanie porzucony.
— Nie wiem — odpowiedział szczerze Igor, siadając obok niego. — Ale postaram się zrobić wszystko, co w mojej mocy, żebyście byli bezpieczni.
Maksym milczał przez chwilę.
— Znowu nas zabiorą? Zabiorą nam dom, ciebie?
Igor objął go. Mocno. Bez słów. Chciał przekazać całą siłą uścisku: nie jesteś już sam. Nigdy więcej.
— Nie oddam was. Obiecuję. Nigdy.
I właśnie w tym momencie zrozumiał: te dzieci przestały być dla niego przypadkowymi osobami. Stały się częścią niego samego.
Następnego ranka Igor zadzwonił do Larisy Petrownej:
— Chcę zostać ich oficjalnym opiekunem. Pełnoprawnym.
Proces okazał się niełatwy: kontrole, rozmowy kwalifikacyjne, wizyty domowe, niekończące się pytania. Ale Igor przeszedł przez wszystko — ponieważ teraz miał prawdziwy cel. Dwa imiona: Maksym i Taisija.
Kiedy tymczasowa opieka stała się czymś więcej, Igor postanowił się przeprowadzić. Kupił dom za miastem – z ogrodem, przestronnym gankiem, śpiewem ptaków o poranku i zapachem trawy po deszczu.
Maksym rozkwitał na oczach. Śmiał się, budował szałasy z poduszek, czytał książki na głos, przynosił rysunki, które potem dumnie wieszał na lodówce. Żył – naprawdę, swobodnie, bez strachu.
Pewnego wieczoru, kładąc chłopca do łóżka, Igor przykrył go kocem i czule pogładził po włosach. Maksym spojrzał na niego z dołu i cicho powiedział:
— Dobranoc, tato.
W środku Igora zrobiło się ciepło, a oczy zaszły łzami.
— Dobranoc, synu.
Wiosną odbyła się oficjalna adopcja. Podpis sędziego formalnie potwierdził status, ale w sercu Igora wszystko było już dawno postanowione.
Pierwsze słowo Taisii – „Tato! ” – stało się cenniejsze niż jakikolwiek sukces zawodowy.
Maksym znalazł przyjaciół, zapisał się do sekcji piłki nożnej, czasami wracał do domu z hałaśliwą paczką. A Igor uczył się zaplatać warkocze, przygotowywać śniadania, słuchać, śmiać się… i znów czuć się żywym.
Nigdy nie planował zostać ojcem. Nie szukał tego. Ale teraz nie mógł sobie wyobrazić życia bez nich.
To było trudne. To było nieoczekiwane.
Ale stało się najpiękniejszą rzeczą, jaka kiedykolwiek mu się przydarzyła.
