Drzwi willi otworzyły się znajomym kliknięciem, ale to, co Martin Delacroix poczuł w tej chwili, było całkowicie nowe. W powietrzu unosiło się ciepło — nie fizyczne, lecz emocjonalne. Dom, który przez lata był tylko miejscem, nagle zdawał się żywy.
W salonie przez zasłony wpadało miękkie światło popołudnia. Na sofie leżał koc i pluszowy miś. W rogu brzmiało cicho pianino — stara kołysanka, którą Martin znał z dzieciństwa. Na półkach zamiast książek o finansach i prawie — bajki, książeczki obrazkowe i kolorowanki.
Martin wszedł powoli. Z kuchni dochodził zapach świeżego chleba i mięty. Na stole — dwie filiżanki herbaty. Jedna — jego ulubiona porcelanowa. Druga — prosta, czerwona. Herbata była jeszcze gorąca.
— Dzień dobry… — odezwał się cichy głos.
Odwrócił się.
Kobieta. Ta sama, którą zobaczył tamtego dnia w deszczu. Teraz w czystej sukience, z upiętymi włosami i dzieckiem na rękach. Uśmiechała się nieśmiało.
— Przepraszam… — powiedziała. — Właśnie mieliśmy wychodzić. Ale chciałam podziękować.
Martin milczał. Coś ścisnęło go w gardle.
— Przez te dwa tygodnie po raz pierwszy od dawna poczuliśmy się jak ludzie — kontynuowała. — Dla mojego dziecka. Dla mnie samej. Ciepło, spokój, poranna kawa… Dla pana to pewnie codzienność. Dla nas — cud.
Patrzył na nią przez chwilę, po czym zapytał cicho:
— Chcecie zostać?
Zawahała się. Przytuliła dziecko mocniej.
— To pański dom…
— Do dzisiaj był tylko budynkiem. Dzięki wam stał się domem.
Dziecko się uśmiechnęło. Wyciągnęło rączkę w jego stronę.
— Jak ma na imię?
— Louis.
— Piękne imię. We Francji Louis to imię królów. Odwagi. Pozostańcie. Nie idźcie nigdzie. Ten dom nie jest już tylko mój.
W oczach kobiety pojawiły się łzy. Ale tym razem — ze wzruszenia. Po raz pierwszy od dawna czuła się bezpieczna.
Minął miesiąc.
Dom Martina Delacroix nie był już chłodnym azylem samotnego człowieka. Śmiech, muzyka, dziecięce kroki. Zapach obiadu, dziecięce ubranka na balkonie, rysunki na lodówce.
Martin nie spieszył się już do Zurychu. Najważniejsze spotkania odbywały się teraz w ogrodzie — gdy Louis uczył się jeździć na rowerze. Lub wieczorami — gdy czytał bajki na dobranoc.
Czasem, by odmienić czyjeś życie — a może i własne — nie trzeba cudów. Wystarczy jeden klucz. Dłoń wyciągnięta w deszczu. I ciche, ale szczere „tak”.
