– Wujku, proszę… weź moją siostrę. Jest bardzo głodna….
To ciche, rozpaczliwe wołanie, przebijające się przez hałas ulicy, zaskoczyło Igora Levshina. Spieszył się – nie, dosłownie pędził, jakby ścigał go niewidzialny wróg. Czas uciekał: miliony dolarów zależały od jednej decyzji, którą trzeba było podjąć dziś na spotkaniu. Odkąd Rita – jego żona, jego światło, jego wsparcie – odeszła, praca była jedynym sensem jego życia.
Ale ten głos…
Igor odwrócił się.
Przed nim stało dziecko w wieku około siedmiu lat. Chude, rozczochrane, z zapłakanymi oczami. W ramionach trzymał maleńkie zawiniątko, z którego wyglądała twarz małej dziewczynki. Dziewczynka, owinięta w stary, postrzępiony koc, jęczała słabo, a chłopiec przylgnął do niej, jakby był jej jedyną ochroną na tym obojętnym świecie.
Igor zawahał się. Wiedział, że nie ma czasu do stracenia, że musi iść. Ale coś w spojrzeniu dziecka lub w dźwięku tego prostego “proszę” dotknęło głęboko ukrytej części jego duszy.- Gdzie jest mama? – zapytał cicho, siadając obok dziecka.
– Obiecała, że wróci… ale nie wróciła od dwóch dni. Czekam na nią tutaj, na wypadek, gdyby przyszła ” – głos chłopaka drżał, a wraz z nim jego dłoń.
Miał na imię Maxim. Dziecko miało na imię Taisia. Zostali zupełnie sami. Żadnej notatki, żadnych wyjaśnień – tylko nadzieja, której siedmioletni chłopiec trzymał się jak tonący kurczowo słomki.
Igor zaproponował, że kupi jedzenie, zadzwoni na policję, powiadomi opiekę społeczną. Ale na wzmiankę o policji Maxim wzdrygnął się i szepnął boleśnie:
– Proszę, nie zabieraj nas. Taisia zostanie zabrana….
W tym momencie Igor zdał sobie sprawę, że nie może już tak po prostu odejść.
W najbliższej kawiarni Maxim jadł łapczywie, podczas gdy Igor ostrożnie karmił Taisię mieszanką, którą kupił w pobliskiej aptece. Coś w nim zaczynało się budzić – coś, co od dawna leżało pod zimną skorupą.
Zadzwonił do asystenta:
– Anuluj wszystkie spotkania. Dzisiaj i jutro też..
Po chwili przyjechała policja – Gerasimov i Naumova. Zwykłe pytania, standardowe procedury. Maksym ścisnął konwulsyjnie dłoń Igora:
– <2>Nie oddasz nas do sierocińca, prawda?”.
Igor nie spodziewał się, że wypowie te słowa:
– Nie oddam. Obiecuję.
Na stacji rozpoczęły się formalności. W sprawę zaangażowała się Larisa Petrovna, stara przyjaciółka i doświadczony pracownik socjalny. Dzięki niej wszystko zostało szybko zorganizowane – tymczasowa opieka.
– Tylko dopóki nie znajdą jego mamy, powtórzył Igor, raczej do siebie. – Tylko tymczasowo.
Odwiózł dzieci do domu. W samochodzie było cicho jak w grobowcu. Maksym mocno przytulił siostrę, nie zadając żadnych pytań, tylko szepcząc do niej coś czułego, kojącego, rodzimego.
Mieszkanie Igora przywitało ich przestronnością, miękkimi dywanami i panoramicznymi oknami, z których rozpościerał się widok na całe miasto. Dla Maksyma było to coś jak z bajki – nigdy w życiu nie zaznał takiego ciepła i przytulności.
Sam Igor czuł się zagubiony. Nie rozumiał nic na temat mleka modyfikowanego, pieluch i codziennej rutyny. Potykał się o pieluchy, zapominał, kiedy go nakarmić, a kiedy położyć.
Ale Maxim tam był. Cichy, uważny, spięty. Obserwował Igora jak kogoś obcego, kto w każdej chwili może zniknąć. Ale jednocześnie pomagał jej – ostrożnie kołysał siostrę, nucił kołysanki, troskliwie otulał, tak jak mogli to robić tylko ci, którzy robili to wiele razy.
Pewnego wieczoru Taisia nie mogła zasnąć. Szlochała i wierciła się w łóżeczku. Wtedy Maxim podszedł do niej, wziął ją delikatnie w ramiona i zaczął cicho nucić. Kilka minut później dziewczynka spała już spokojnie.
– Jesteś taki dobry w uspokajaniu jej – powiedział Igor, patrząc na nią z ciepłem w piersi.
– <2>Musiałem się tego nauczyć<<<“, odpowiedział chłopak. Nie z pretensją, nie z narzekaniem – jako dana od życia.
I w tym momencie zadzwonił dzwonek. Dzwoniła Łarisa Pietrowna.
– Znaleźliśmy ich mamę. Żyje, ale teraz przechodzi rehabilitację – uzależnienie od narkotyków, trudny stan. Jeśli podda się leczeniu i udowodni, że jest w stanie opiekować się dziećmi, zostaną jej one zwrócone. W przeciwnym razie opiekę przejmie państwo. Albo… ty..
Igor zamilkł. Coś w środku zacisnęło się.
– Można by sformalizować opiekę. Albo nawet je adoptować. Jeśli naprawdę tego chcesz.
Nie był pewien, czy jest gotowy na bycie ojcem. Ale jedno wiedział na pewno: nie chciał stracić tych dzieci.
Tego wieczoru Maxim usiadł w kącie salonu i starannie rysował ołówkiem.
– Co się teraz z nami stanie? – zapytał, nie odrywając wzroku od prześcieradła. Ale w jego głosie było wszystko – strach, ból, nadzieja i strach przed ponownym porzuceniem.
– Nie wiem, odpowiedział szczerze Igor, siadając obok niego. – Ale zrobię co w mojej mocy, by zapewnić ci bezpieczeństwo.
Maxim milczał przez chwilę.
– Czy znowu nas zabiorą? Zabiorą nam nasz dom, tobie?
Igor przytulił go. Mocno. Bez słów. Chciałem przekazać z pełną siłą uścisku: nie jesteś już sam. Nigdy więcej.
– Nie wydam cię. Obiecuję. Nigdy.
И именно в этот момент он понял: эти дети перестали быть для него случайными. Они стали частью его самого.
На следующее утро Игорь позвонил Ларисе Петровне:
— Я хочу стать их официальным опекуном. Полноценным.
Процесс оказался непростым: проверки, собеседования, домашние визиты, бесконечные вопросы. Но Игорь шёл через всё — потому что теперь у него была настоящая цель. Два имени: Максим и Таисия.
Kiedy tymczasowa opieka stała się czymś więcej, Igor postanowił się przeprowadzić. Kupił dom za miastem – z ogrodem, przestronną werandą, śpiewem ptaków o poranku i zapachem trawy po deszczu.
Maksym rozkwitał na jego oczach. Śmiał się, budował szałasy z poduszek, czytał na głos książki, przynosił rysunki, które potem dumnie wieszał na lodówce. Żył – prawdziwie, swobodnie, bez strachu.
Pewnego wieczoru, kiedy kładł chłopca spać, Igor przykrył go kocem i czule przeczesał mu włosy. Maksim spojrzał na niego i powiedział cicho:
– Dobranoc, tato..
Gdzieś w środku Igorowi zrobiło się ciepło, a oczy zaszkliły się.
– “Dobranoc, synu.”.
Wiosną odbyła się oficjalna adopcja. Podpis sędziego formalnie zapewnił status, ale w sercu Igora wszystko było już dawno postanowione.
Pierwsze słowo Taisii – “Papa! ” – stało się cenniejsze niż jakikolwiek sukces biznesowy.
Maksym zaprzyjaźnił się, zapisał do sekcji piłki nożnej i czasami wracał do domu z hałaśliwą grupą. Igor nauczył się zaplatać warkocze, gotować śniadania, słuchać, śmiać się… i znów czuć, że żyje.
Nigdy nie planował zostać ojcem. Nie szukał tego. Ale teraz nie mógł sobie wyobrazić życia bez nich.
To było trudne. To było nieoczekiwane.
Ale stało się najpiękniejszą rzeczą, jaka kiedykolwiek mu się przytrafiła.
