Do oddziału przyjęć przywieziono 12-letnią dziewczynkę z niezwykle dużym brzuchem. Lekarze najpierw podejrzewali problemy z trawieniem, a nawet guza. Jednak po badaniu USG w sali zapadła ciężka cisza. To, co zobaczyli, sprawiło, że zamarli. W środku nie było zwykłej ciąży, nie było guza — tylko słaby płomień życia, który lada chwila mógł zgasnąć.
Nazywała się Kira. Cicha, chuda, blada, z ogromnymi niebieskimi oczami i rękami, które nieustannie ściskały brzuch. Trafiła do szpitala późnym wieczorem. Jej mama płakała, powtarzając w kółko:
— Myślałam, że to tylko wzdęcia. Gazy… Ale w nocy krzyczała z bólu, zwijała się w kłębek. A teraz nie może nawet wstać.
Ojciec odszedł, gdy Kira miała sześć lat. Mama pracowała jako sprzątaczka w centrum handlowym, starając się zapewnić córce wszystko, co mogła. Żyły w biedzie, ale kochały się. Nikt nie domyślał się, jaki ból skrywała dziewczynka pod uśmiechem. Cierpiała. Nie chciała martwić mamy. Myślała, że to minie. Piła wodę, głodziła się, żeby tylko nie było gorzej.
Kiedy położono ją na łóżku, Kira nie mogła wyprostować nóg — skóra na brzuchu była napięta jak membrana bębna. Lekarze działali szybko: badania, kroplówki, badania obrazowe. USG wykazało ogromny nagromadzenie płynu w jamie brzusznej. Najpierw podejrzewano krwotok wewnętrzny. Ale krew była czysta. Chirurg wezwał onkologa. Onkolog — gastroenterologa. Gastroenterolog — infekcjonistę…
Diagnoza okazała się rzadka i przerażająca: limfangiektazja jelit. Choroba, w której naczynia limfatyczne rozszerzają się, a płyn gromadzi się w jamie brzusznej. Ból, wyczerpanie, ryzyko śmierci — wszystko to przez lata mogło wyglądać po prostu jak „zły brzuch”.
Starsza lekarka o dobrych oczach i siwych włosach cicho powiedziała matce:
— Pańska córka trzyma się cudem. Jej organizm walczył miesiącami. Potrzebna jest pilna punkcja, leczenie, wsparcie. Muszą być Państwo przy niej. Bez Państwa nie da rady.
Mama nie wychodziła z sali ani na chwilę. Kira budziła się z wilgotnym czołem, z trudem otwierając oczy i szepcząc:
“Mamusiu… nie chcę umierać… Nie obejrzałam jeszcze swojego ulubionego serialu…
Leczenie było długie i bolesne. Z jamy brzusznej wypompowano ponad trzy litry płynów. Każdy ruch sprawiał jej ból. Każdy zastrzyk był jak próba. Ale Kira nie płakała. Tylko raz, kiedy mama przyniosła jej pluszowego misia z miękką opaską na brzuchu, w jej oczach pojawiły się łzy:
— Czy on też będzie chorował razem ze mną?
Po dwóch tygodniach poczuła ulgę. Lekarze mówili, że nigdy nie widzieli tak dzielnego dziecka. Sanitariuszka, zazwyczaj surowa i milcząca, przyniosła jej ciepły koc i szepnęła:
— Jesteś jak aniołek. Tylko nie odchodź, dobrze?
Historia Kiry szybko rozeszła się po całym oddziale. Opowiadano o niej innym dzieciom:
„Zobacz, jak walczy Kira. Ty też dasz radę”.
Stała się symbolem nadziei dla całej kliniki.
Ale po kilku tygodniach nastąpiło powikłanie. W niedzielę w nocy gwałtownie wzrosła jej temperatura, zaczęły puchnąć nogi. Lekarze biegali między aparatami, znowu punkcja, znowu badania… Wszyscy bali się jednego – że organizm się poddał.
I znów stał się cud. Po trzech dniach walki, łez i strachu, Kira otworzyła oczy i szepnęła, jak zawsze:
— Mamo… dam mi potem czekoladkę?
Teraz Kira ma już czternaście lat. Regularnie chodzi na rehabilitację, nosi na łańcuszku medalion z fotografią mamy w środku.
Marzy o tym, żeby zostać lekarzem – takim jak ta kobieta o dobrych oczach, która powiedziała jej wtedy:
– Jesteś silniejsza od wielu dorosłych. Zasługujesz na życie.
Na ścianie oddziału gastroenterologicznego wisi jej zdjęcie. Podpis pod nim jest prosty, ale znaczący:
„Siła nie tkwi w ciele. Siła tkwi w duszy”.
Powrót do zdrowia nie był łatwy. Mama straciła pracę – zwolniono ją, gdy nieustannie czuwała przy łóżku córki. Ale nie narzekała. Po prostu głaskała Kirę po głowie i szeptała:
„Najważniejsze, żeby przeżyć. Reszta przyjdzie sama”.
Po półtora miesiąca zostały wypisane ze szpitala. Przeprowadziły się do pokoju w zakładowym akademiku – ciotka tymczasowo je przyjęła. Tapety były poplamione, telewizor stary, kuchenka pokryta rdzawymi śladami czasu. Ale Kira się śmiała. Bo żyła. Bo oddychała. Bo znów mogła zobaczyć świt.
Choroba nie zniknęła. Pozostała gdzieś w pobliżu, jak cień, gotowa powrócić. Czasami brzuch znów nieco puchł, pojawiały się skurcze. Ale Kira nauczyła się znosić ból. A co najważniejsze — nauczyła się doceniać życie.
W szkole dzieci nie rozumiały. Szeptały:
— Ma brzuch jak kobieta w ciąży. — Fuj, pewnie ma robaki.
Kira starała się nie słuchać. Tylko jeden chłopiec, Lesza, pewnego razu usiadł obok niej i powiedział:
„Mama mówi, że jesteś najsilniejsza. Że nie narzekasz. Ja płakałbym codziennie”.
I po raz pierwszy od dawna Kira poczuła, że nie chce po prostu przeżyć. Chce żyć. Naprawdę.
— Zostanę lekarzem. Tak jak ci, którzy mnie nie porzucili.
Minęły cztery lata.
Kira dostała się do szkoły medycznej. Pieniądze zebrano w całej okolicy: kto mógł, dał pięćset somów, ktoś przyniósł stare podręczniki. Mama znów znalazła pracę jako sprzątaczka — tym razem w przychodni.
Ale na drugim roku wydarzyła się straszna tragedia. W akademiku wybuchł pożar. Wszyscy zdążyli uciec, oprócz jednej osoby – Nastii, studentki pierwszego roku. Znaleziono ją nieprzytomną, uwięzioną między ogniem a ścianą.
To właśnie Kira, pomimo swojej kruchości, rzuciła się do środka. Wyciągnęła przyjaciółkę, sama ledwo nie udusiła się. Po tym wydarzeniu spędziła dwa tygodnie w szpitalu z oparzeniami płuc.
Od tego czasu stały się nierozłączne. Nastia stała się dla Kiry kimś więcej niż przyjaciółką – oparciem. Tą, która później odegra kluczową rolę w jej życiu.
Lekarze surowo zabronili Kirze wysiłku fizycznego. Sen stał się niespokojny, powrócił ból. Pewnej nocy obudziła się z dobrze znanym strachem — brzuch znów był twardy jak bęben. Tak jak wtedy, w wieku 12 lat. Zrozumiała: choroba powróciła.
Ale teraz nie była już dzieckiem zagubionym w diagnozie. Teraz czytała artykuły i wiedziała, co robić. Nastia pomogła jej wywieźć ją do stolicy — tam, gdzie pracował jedyny specjalista znający się na jej rzadkiej chorobie.
Kiedy lekarz obejrzał zdjęcia, powiedział:
— Potrzebujesz pilnej operacji. To poważna sprawa. Ale dobrze zrobiłaś, że przyjechałaś na czas. Umiesz słuchać swojego ciała.
Operacja była długa i ciężka. Konieczne było przetoczenie krwi, usunięto część uszkodzonych naczyń. Kira leżała trzy tygodnie. Mama przyjechała dwa dni później i upadła na kolana przed łóżkiem:
– Wybacz… myślałam, że jesteś po prostu zmęczona…
Kira tylko uśmiechnęła się:
– Dorastam. Dam sobie radę.
Po leczeniu tymczasowo porzuciła studia. Ale Nastia nalegała:
„Nie waż się rezygnować. Uratowałaś mi życie – teraz moja kolej, żeby ci pomóc”.
Nastia dorabiała wieczorami, dostarczała jedzenie, przepisywała notatki. A Kira zaczęła prowadzić bloga – dla nastolatków z rzadkimi chorobami. Bez patosu. Szczerze. Z serca.
Zaczęły go czytać tysiące ludzi. Szczególnie często pisała dziewczynka o imieniu Alina – dziewięcioletnia pacjentka z tym samym diagnozą. Jej mama płakała w każdej wiadomości:
„Czy możemy do was przyjechać? Nie mamy się do kogo zwrócić…”.
Kira zgodziła się. Kiedy mała Alina weszła do domu, przestraszona, z opuchniętym brzuchem i oczami pełnymi bólu, Kira jakby zobaczyła odbicie swojej przeszłości.
Zabierała dziewczynkę do lekarzy, czytała jej bajki wieczorami, gładziła po włosach. Aż pewnego dnia Alina szepnęła:
— Już się nie boję. Jeśli ty dałaś radę, to ja też dam.
Sześć lat minęło szybko.
Kira ukończyła college, dostała się na uniwersytet, została sanitariuszką i jeździła na wezwania. Ale los znów uderzył boleśnie – zmarł Lesz. Ten sam chłopiec, który jako pierwszy nazwał ją silną. Zginął w wypadku. Dowiedziawszy się o tym, Kira płakała do białego rana.
Był jej pierwszą miłością. Niewypowiedzianą. Przechowywała jego listy, ale nigdy ich nie otworzyła. Pewnej nocy spaliła je. A rano poszła do pracy, jakby nic się nie stało. Tylko w środku szalała burza.
Dziesięć lat po pierwszej diagnozie Kira stała przy stole operacyjnym. Teraz już nie jako pacjentka, ale jako lekarz. Prawdziwym. Miała swoich uczniów, swoje doświadczenie, swoje historie. I pewnego dnia przywieziono jej dziewczynkę. 11 lat. Ogromny brzuch. I ten sam diagnoza.
Matka drżała ze strachu:
— Proszę powiedzieć prawdę… ona przeżyje?
Kira delikatnie objęła jej dłoń swoją dłonią:
„Ja też tak miałam. A jeśli ja żyję, to twoja córka też będzie żyła”.
Kira nie stała się sławna. Nie wyjechała za granicę. Nie wyszła za mąż. Ale w jej mieszkaniu zawsze pachniało miętą, książkami i nadzieją. Napisała książkę: „Wewnątrz bólu”. Czytają ją w szkołach medycznych. Cytują ją studenci.
Pewnego dnia przyszła do niej kobieta z małą dziewczynką.
— Czy to pani jest Kira? Ja jestem Alina. Ta, którą pani uratowała. A to moja córka. Nazwałam ją na pani cześć.
Kira po raz pierwszy od wielu lat płakała. Ale nie z bólu. Z szczęścia.
